Hep aynı şey oluyor. Ne vakit dibine vursam bu yaşamın-ki benimle birlikte tüm dünya da orada oluyor-, kararıyor hava. Önce hafiften bir rüzgar, sonra inceden bir yağmur ve nihayet bardaktan boşanırcasına dökülüveren denizler.
İşte yine aymadı gün. Doğarken battı güneş. Ve işte kükredi deniz ve dökülüverdi başımızdan aşağıya.
Tepetaklak ediyoruz dünyayı. Dün-ya-yı!
Ve biz, en üstünü değil, en aşağılığıyız cümle mahlukatın. Hep en dipte yaşayan. Dip balıkları dünyanın.
